Cechy dwudziestolecia międzywojennego niełatwo wskazać, ponieważ była to epoka pełna zmienności i kontrastów. Nie bez powodu dwudziestolecie międzywojenne w Polsce dzieli się na jasne i ciemne.
Sztuka dwudziestolecia międzywojennego wzbogaciła się o kino, fotografię, a jednocześnie bardzo mocno czerpała z gatunków ludowych i prymitywnych (np. cyrku).
Te dziwne lata dwudzieste i trzydzieste
Charakterystyka epoki dwudziestolecia międzywojennego nie jest prosta. Czas między rokiem 1918 a 1939, mimo że obejmuje wyjątkowo krótki, jak na epokę literacką czy artystyczną, odcinek, był wyjątkowo niejednorodny. Pierwsze dziesięć lat określane jako jasne to czas optymizmu, wiary w nowoczesność, rozwoju, odrzucenia tradycji i zafascynowania przyszłością. Lata 30. to już zupełnie coś innego, nie bez powodu mówi się o nich lata ciemne. Zbliżająca się wojna i kryzys ekonomiczny powodują powrót myślenia katastroficznego, rewolucyjnego.
Sztuka dwudziestolecia międzywojennego
Dwudziestolecie międzywojenne w Polsce, ale także w Europie rozpoczyna się od triumfalnego pochodu szeroko rozumianych kierunków awangardowych, futurystycznych, formistycznych. Świetnie rozwija się kubizm, surrealizm. Odrzucamy tradycję, zrzucamy z ramion „płaszcz Konrada”, palimy biblioteki. Twórcy chcą patrzeć w przyszłość, są zafascynowani miastem, technologią, kinem, fotografią. W Polsce do takich twórców należą i skamandryci, i Awangarda Krakowska, i futuryści. Z czasem jednak wraz z dominacją pesymizmu powraca katastrofizm w wydaniu Józefa Czechowicza czy początkującego Czesława Miłosza.
Zobacz także: Dwudziestolecie międzywojenne w literaturze
Kultura dwudziestolecia międzywojennego
Obrazy dwudziestolecia międzywojennego to przede wszystkim kawiarnie, kina, występy kabaretowe. Kultura i nauka dwudziestolecia międzywojennego bardzo dynamicznie się zmieniają, rozwijają. Starają się także odpowiadać na wyzwania społeczne i gospodarcze, coraz trudniejszą sytuację chłopów i robotników, kolejne manifestacje i rewolucje.
Fot. Adobe Stock
