Dramaty romantyczne pisali Adam Mickiewicz, Juliusz Słowacki czy Zygmunt Krasiński. To jednak nie tylko polskie utwory. Warto pamiętać o George’u Byronie, Victorze Hugo czy Friedrichu Schillerze.
„Kordian” jako dramat romantyczny wyróżnia się z spośród innych form scenicznych nie tylko tematyką czy typem bohatera, lecz także swoją budową. Podobnie „Dziady” czy „Nie-boska komedia”.
Co to jest dramat romantyczny?
Definicja dramatu romantycznego nie jest prosta. Jest to z pewnością tekst dramatyczny, podzielony na wypowiedzi poszczególnych osób, przeznaczony do grania na scenie. Często jednak uznawany jest za niesceniczny, ze względu na trudność realizacji na scenie XIX-wiecznego teatru niektórych pomysłów dramaturgów. Wyróżnikiem dramatu romantycznego jest:
- złamanie zasady trzech jedności,
- budowa odbiegająca od klasycznego schematu dramatu starożytnego (i wzorującego się na nim XVIII-wiecznego),
- włączenie do dramatu innych form literackich: ballady, piosenki, wiersza,
- specyficzny typ bohatera – jednostki indywidualnej walczącej ze światem.
Budowa dramatu romantycznego
Najbardziej charakterystyczne cechy dramatu romantycznego dotyczą jego budowy. Chodzi o zaburzenie pięcioaktowej struktury, niekonsekwentne trzymanie się podziału na sceny, otwarte zakończenie, a także specyficzny język wypowiedzi bohaterów łamiący zasadę decorum. Istotne jest także złamanie podziału gatunkowego na komedię i tragedię. Dramat romantyczny je miesza.
Dramaty romantyczne – lista najważniejszych utworów
„Nie-boska komedia” to dramat romantyczny Zygmunta Krasińskiego. W przypadku Adama Mickiewicza są to „Dziady”. W twórczości Słowackiego takich utworów jest dużo więcej: to nie tylko „Kordian” czy „Balladyna”, lecz także „Fantazy”, „Horsztyński”, „Mazepa” czy „Lilla Weneda”, a także późniejsze utwory.
Warto z pewnością pamiętać także o przykładach europejskich – „Manfredzie” George’a Byrona, „Hernani” Victora Hugo czy też „Zbójcach” Friedricha Schillera.
Źródło:
A. Kowalczykowa, Dramat. Dyskusje i refleksje, [w:] Słownik literatury polskiej XIX wieku, red. J. Bachórz, A. Kowalczykowa, Wrocław – Warszawa – Kraków 1991, s. 183–184.
