Cytaty z Quo vadis, które są najczęściej przypominane dotyczą przede wszystkim chrześcijan i ich wiary. Sporo jednak uwagi poświęca się także szaleństwu Nerona i jego zachowaniom.
Z cytatów z Quo vadis warto także przypomnieć te dotyczące miłości Ligii i Winicjusza.
Quo vadis – cytaty o religii
- To są ludzie, jakich dotąd świat nie widział, i nauka, o jakiej dotąd świat nie słyszał. (Winicjusz o chrześcijanach)
- Rozproszcie ciemności! Bo mnie powiedzieli jeszcze i to: „Grecja stworzyła mądrość i piękność, Rzym moc, a oni co przynoszą?” Więc powiedzcie, co przynosicie? Jeśli za drzwiami waszymi jest jasność, to mi otwórzcie! (Winicjusz do św. Piotra)
- I wiesz, co mi się teraz zdaje? Oto, że tej nauce nie oprze się nikt. Za dwieście lub trzysta lat przyjmie ją cały świat; ludzie zapomną o Jowiszu i nie będzie innych bogów, tylko Chrystus, i innych świątyń, jak chrześcijańskie (Winicjusz do Ligii)
Quo vadis – cytaty mówiące o Neronie
Życie samo w sobie byłoby niezłe, gdyby nie Miedzianobrody. Dzięki jemu człowiek czasem brzydzi się samym sobą. Próżno uważać walkę o jego łaski za jakiś wyścig cyrkowy, za jakąś grę, za jakieś zapasy, w których zwycięstwo schlebia miłości własnej. Nero zaś pisze – Nero szuka pozorów, bo Nero jest tchórzem. (Petroniusz o Neronie).
- My go nie odrodzim choćby dlatego, że w czasach Nerona człowiek jest jako motyl: żyje w słońcu łaski, a przy pierwszym chłodnym powiewie ginie… (Petroniusz o Neronie).
- I tak minął Nero, jak mija wicher, burza, pożar, wojna lub mór, a bazylika Piotra panuje dotąd z wyżyn watykańskich miastu i światu (epilog).
Quo vadis – fragmenty o miłości Winicjusza i Ligii (głównych bohaterów Quo vadis)
- Wyrzec się jej, stracić ją, nie zobaczyć jej więcej wydawało mu się niepodobieństwem i na samą myśl o tym ogarniał go szał. Samowolna natura młodego żołnierza pierwszy raz w życiu trafiła na opór, na inną niezłomną wolę, i wprost nie mogła pojąć, jak to być może, by ktoś śmiał stawać w poprzek jego żądzy (uczucia Winicjusza do Ligii).
- Serce poczęło w nim topnieć. Piękność jej upajała jego zmysły i pragnął jej, lecz zarazem czuł, że jest mu bardzo droga i że naprawdę mógłby ją wielbić jak bóstwo; czuł również niepohamowaną potrzebę mówienia o jej piękności i o swym dla niej uwielbieniu, że zaś gwar przy uczcie wzmagał się, więc przysunąwszy się bliżej, począł jej szeptać wyrazy dobre, słodkie, płynące z głębi duszy, dźwięczne jak muzyka, a upajające jak wino (uczucia Winicjusza do Ligii).
- Ponieważ zaś pragnąłby ją odziać w najdroższe złotogłowy i we wszystkie klejnoty świata, więc zdjęło go zdumienie, trwoga, litość — i żal tak wielki, że byłby jej do nóg padł, gdyby mógł się poruszyć (uczucia Winicjusza do Ligii).
- Zobacz także: Quo vadis jako rodzaj i gatunek literacki
Fot. Adobe Stock
