Czy każdy może zostać dawcą?
Osocze osób, które były zakażone wirusem SARS-CoV-2 (koronawirusem) i pokonały tę chorobę, okazuje się bardzo ważnym elementem wspierającym leczenie osób najciężej przechodzących chorobę COVID-19.
Osocze, czyli płyn, w którym zanurzone są leukocyty, trombocyty i erytrocyty, ozdrowieńców można podawać innym chorym i tym samym wspomagać walkę z chorobą.
Czym charakteryzuje się osocze ozdrowieńców?
Osocze dużej części ozdrowieńców, czyli osób, które pokonały chorobę COVID-19, ma ogromnie ważną cechę z punktu widzenia leczenia innych chorych. W trakcie zdrowienia organizm osoby zakażonej wytwarza bowiem przeciwciała, a więc cząsteczki odpowiedzialne za walkę z wirusem. Znajdują się one właśnie w osoczu. Jeśli więc od osoby, która wyzdrowiała, pobierze się krew, wyizoluje z niej osocze (czyli tę płynną zawiesinę, w której są zawieszone leukocyty, erytrocyty i trombocyty) i poda innemu zakażonemu, można mu pomóc w walce z chorobą. Podając osocze z przeciwciałami, wprowadza się bowiem do organizmu chorego „wojowników”, jakimi są przeciwciała zwalczające i unieszkodliwiające wirusa. Do czasu wynalezienia leku na koronawirusa osocze może być bardzo ważnym elementem wspierającym walkę z chorobą szczególnie u tych osób, których organizm nie jest już w stanie sam się bronić.
Czy osocze można pobrać od każdego ozdrowieńca?
Badania pokazują, że nie każdy organizm osoby, która przeszła COVID-19, wyprodukował przeciwciała. Dlatego też ozdrowieniec, który miałby zostać dawcą osocza, musi zostać najpierw dokładnie przebadany. Od wyzdrowienia musi minąć okres dwóch tygodni. W tym czasie pacjentowi należy wykonać co najmniej dwa testy na obecność koronawirusa. Wynik obydwóch musi być oczywiście ujemny. Dopiero po stwierdzeniu obecności przeciwciał można zakwalifikować daną osobę jako dawcę osocza. Co ciekawe, podobną terapię stosowano podczas poprzednich epidemii (SARS, Ebola), kiedy nie było jeszcze leków zwalczających dane wirusy.
