Getto warszawskie w czasie II wojny światowej było przeznaczone wyłącznie dla osób żydowskiego pochodzenia. W szczytowym momencie miało prawie pół miliona „mieszkańców”. Żydzi żyli tam w strasznych warunkach, zupełnie oddzieleni od tego, co działo się po drugiej stronie muru.
Getto warszawskie było założone przez niemieckie władze w październiku 1940 roku, a zlikwidowane w 1943 roku po wybuchu powstania, które Niemcy krwawo stłumili.
Czym było getto warszawskie?
Getto w Warszawie było zamkniętą, odizolowaną częścią stolicy, w której zgromadzono osoby pochodzenia żydowskiego w trakcie II wojny światowej. Był to jeden z elementów planu eksterminacji Żydów, jaki miał Adolf Hitler. Utworzono je w 1940 roku. Mur getta warszawskiego był symboliczną granicą piekła, ponieważ życie w getcie z miesiąca na miesiąc od jego utworzenia było coraz trudniejsze, aż do wybuchu powstania w getcie warszawskim [link] w 1943 roku.
Czy wiesz, że…
Getta powstawały w różnych miastach Polski, m.in. w: Krakowie, Lublinie, Częstochowie, Białymstoku, Kielcach, Rzeszowie.
Gdzie było warszawskie getto?
Teren getta warszawskiego obejmował teren dzisiejszego Śródmieścia, m.in.: ulice Stawki, Dziką, Okopową, Konwiktorską, Świętojerską, Tłomackie, Elektralną, Nalewki, plac Grzybowski i plac Bankowy. Był to bardzo mały teren, na którym zgromadzono prawie pół miliona osób.
Życie w getcie warszawskim
Zgromadzenie w getcie tak dużej ilości osób skutkowało problemem ze znalezieniem miejsca nie tylko do mieszkania, ale wręcz do spania i codziennego życia. Ludzie byli stłoczeni w przepełnionych kamienicach. Szerzyły się brud, głód i choroby. Kto nie pracował, ten nie miał przydziału na jedzenie, co błyskawicznie odbierało szanse przetrwania chorym, starszym i dzieciom. Ostatecznie prawie 75% ludności wywieziono do obozów koncentracyjnych, część zginęła w getcie. Niewielu udało się przetrwać.
Codziennie ktoś ginął, z czasem kolejne grupy wyprowadzano z getta i kierowano do pociągów, których punktem docelowym była Treblinka. Sytuacja w getcie przed powstaniem była dramatyczna. Żydzi zdawali sobie sprawę, że zginą albo na miejscu, albo w obozie. Dlatego też podjęli decyzję o walce do końca.
Fot. Adobe Stock